Breza E., 2013, Wola Pani Minister nie stworzy formy ministra w polszczyźnie, w: Mówię, więc jestem. Rozmowy o współczesnej polszczyźnie, red., M. Milewska-Stawiany,

Pobierz

E. Rogowska-Cybulska, Gdańsk, s. 70–73.

Pobierz

Gębka-Wolak M., 2022, Językowe wykładniki niebinarności płci w polszczyźnie. Część 2: Innowacje a system i tendencje rozwojowe, „Prace Językoznawcze”, nr XXIV/1, s. 101–116.

Pobierz

Ginter J., 2022, Feminatywy w ocenie korektorów i redaktorów językowych, w: Wokół słów i znaczeń, nr 9: Słowotwórstwo w systemie i w tekście, red., E. Badyda, B. Jędrzejczak, Gdańsk, s. 38–50.

Pobierz

Grochowska M., Wierzbicka A., 2015, Produktywne typy słowotwórcze nazw żeńskich we współczesnej polszczyźnie, „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Linguistica”, nr 49, s. 45–55.

Pobierz

Grzegorczykowa R., 1981, Nazwy żeńskie, w: Tejże, Zarys słowotwórstwa polskiego. Słowotwórstwo opisowe, Warszawa, s. 52–53.

Pobierz

Handke K., 1994, Język a determinanty płci, „Język a Kultura”, t. 9, Płeć w języku i kulturze, red., J. Anusiewicz, K. Handke, Wrocław, s. 15–29.

Pobierz

Hołojda-Mikulska K., Dyskusje o feminatywach na łamach „Języka Polskiego” w latach 1945–1989, „Język Polski”, r. XCVI, z. 2, s. 89–97.

Pobierz

Jadacka H., 2012, Tytuły (naukowe, służbowe, zawodowe) kobiet [hasło problemowe], w: Wielki słownik poprawnej polszczyzny, red., A. Markowski, Warszawa, s. 1687–1688.

Pobierz

Jadacka H., 2006, Żeńskie formy tytułów, stanowisk oraz nazwisk, w: Tejże, Kultura języka polskiego. Fleksja, słowotwórstwo, składnia, Warszawa, s. 126–132.

Pobierz

Jaworska J., 2022, Rozszerzenie znaczenia leksemu osoba jako przykład nowego typu językowej zmiany semantycznej, w: Dialogi i monologi, red., P. Megger, M. Miłosz, A. Orzechowicz, s. 71 – 82.

Pobierz

Karwatowska M., Szpyra-Kozłowska J., 2005, Lingwistyka płci. Ona i on w języku polskim, Lublin.

Pobierz

Kępińska A., 2007, „Pani prezydent” czy „pani prezydentka”?, „Poradnik Językowy”, z. 3, 79–84.

Pobierz

Kita M., 2013, „Preferuję: pani ministro”. Dyskusja na temat „ministry”, w: Mówię, więc jestem. Rozmowy o współczesnej polszczyźnie, red., M. Milewska-Stawiany, E. Rogowska-Cybulska, Gdańsk, s. 88–93.

Pobierz

Klemensiewicz Z., 1957, Tytuły i nazwy zawodowe kobiet w świetle teorii i praktyki, „Język Polski” XXXVII, s. 101–119.

Pobierz

Kreja B., 2002, Polskie formacje feminatywne. System i uzus, w: Tegoż, Studia i szkice słowotwórcze, Gdańsk, s. 26–31.

Pobierz

Kreja B., 1989, Morfonologia i morfotaktyka deminutywów i feminatywów na -ka, w: Tegoż, Z morfonologii i morfotaktyki współczesnej polszczyzny, Wrocław–Warszawa–Kraków– Gdańsk–Łódź, s. 7–24.

Pobierz

Kreja B., 1964, Słowotwórstwo nazw żeńskich we współczesnym języku polskim, „Język Polski”, r. XLIV, s. 129–140.

Pobierz

Krysiak P., 2020, Nazwy żeńskie we współczesnej leksykografii polskiej i francuskiej, Wrocław.

Pobierz

Krysiak P., 2016, Feminatywa w polskiej tradycji leksykograficznej, „Rozprawy Komisji Językowej”, r. XLII, s. 83–90.

Pobierz

Krysiak P., Małocha-Krupa A., 2020, „Feminatywum”, „feminatyw”, „nazwa żeńska”, „żeńska końcówka” – problemy terminologiczne, „Oblicza Komunikacji”, nr 12, s. 229–238.

Pobierz

Kubiszyn-Mędrala Z., 2007, Żeńskie nazwy tytułów i zawodów w słownikach współczesnego języka polskiego, „LingVaria”, nr 1, s. 31–40.

Pobierz

Kujawa E., 2021, „Postpłciowe deklinacje” – nowe formy gramatyczne w powieści Jacka Dukaja „Perfekcyjna niedoskonałość”, w: Język pisarzy. Problemy gramatyki, red., T. Korpysz, A. Kozłowska. Warszawa, s. 175–190.

Pobierz

Kupiszewski W., 1967, Tytuły i nazwy zawodowe kobiet, „Poradnik Językowy”, z. 8, s. 371–374.

Pobierz

Latos A., 2020, Feminatywy w stanowiskach Rady Języka Polskiego. Język a ewolucja normy społecznej, „Postscriptum Polonistyczne”, nr 2, s. 227–242.

Pobierz

Łaziński M., 2006, O panach i paniach. Polskie rzeczowniki tytularne i ich asymetria rodzajowo-płciowa, Warszawa.

Pobierz

Łuczyński E., 2013, „Pani ministra”, czyli o ograniczeniach jednego z modeli derywacji paradygmatycznej, w: Mówię, więc jestem. Rozmowy o współczesnej polszczyźnie, red., M. Milewska-Stawiany, E. Rogowska-Cybulska, Gdańsk, s. 100–103.

Pobierz

Małocha-Krupa A., 2018, Feminatywum w uwikłaniach językowo-kulturowych, Wrocław.

Pobierz

Nasalski I., 2020, Funkcje i dysfunkcje języka inkluzywnego, ze szczególnym uwzględnieniem asymetrii rodzajowej, „Socjolingwistyka”, t. 34, s. 275–291.

Pobierz

Nowosad-Bakalarczyk M., 2009, Płeć a rodzaj gramatyczny we współczesnej polszczyźnie, Lublin.

Pobierz

Małocha-Krupa A., 2013, Feminizacja współczesnego języka polskiego, w: Równościowy savoir-vivre w tekstach publicznych, red., A. Małocha-Krupa, K. Hołojda, P. Krysiak, W. Pietrzak, Warszawa, s. 93–99.

Pobierz

Małocha-Krupa A., red., 2015, Słownik nazw żeńskich polszczyzny, Wrocław.

Pobierz

Perlin J., Mielczarek A., 2014, Kategoria płci w języku polskim, „Linguistica Copernicana”, nr 11, s. 131–141.

Pobierz

Piotrowicz A., Witaszek-Samborska M., 2015, Kilka uwag o nieodnotowanych w słownikach współczesnej polszczyzny formacjach feminatywnych, „Poznańskie Spotkania Językoznawcze”, t. 29, s. 87–96.

Pobierz

Rytel-Schwarz D., 2015, Czy rodzaj żeński może być używany w funkcji generycznej?, w: Promeny Polonistyky. Tradice a výzvy polonistických studií, red., M. Benešová, R. Rusin Dybalska, L. Zakopalová, Praha, s. 180–186.

Pobierz

Szpyra-Kozłowska J., 2019, „Premiera”, „premierka” czy „pani premier”? Nowe feminatywy w ujęciu ankietowym, „Język Polski”, r. XCIX, nr 2, s. 22–40.

Pobierz

Skudrzyk A., 2020, Od „prorokini” do „marszałkini”, czyli o derywacji w miarę potrzeb, „Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Linguistica”, nr 15, s. 247–254.

Pobierz

Szpyra-Kozłowska J., 2020, „Pogodyn”, „pogodynek” czy „prezenter pogody”? Nowe nazwy męskie i językowe mechanizmy ich tworzenia, „Język Polski”, r. C, z. 2, s. 60–76.

Pobierz

Szpyra-Kozłowska J., 2021a, Nianiek, ministra i japonki. Eseje o języku i płci, Kraków.

Pobierz

Szpyra-Kozłowska J., 2021b, „Rektorka”, „dziekana”, „kanclerka”. Nazwy kobiet zatrudnionych na stanowiskach uniwersyteckich w świetle badania ankietowego, „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Linguistica”, nr 55, s. 37–54.

Pobierz

Tambor J., 2013, Kobiety w języku polskim. O formach żeńskich raz jeszcze z perspektywy języka polskiego jako obcego, w: Sapientia ars vivendi, red., A. Burzyńska-Kamieniecka, A. Libura, Wrocław, s. 345–360.

Pobierz

Tambor J., Nowe formacje w polszczyźnie na przełomie stuleci. Przemiany w polskim słowotwórstwie, w: Język polski - 25 lat po przełomie. Die polnische Sprache - 25 Jahre nach der Wende, Hrsg., Scheller-Boltz D., Georg Olms Verlag: Hildesheim-Zurich-New York 2014, S. 117-133.

Pobierz

Tomala K., 2021, Nazwy żeńskie w polszczyźnie w refleksji językoznawczo-poradnikowej początków XX wieku, „Studia Językoznawcze”, nr 20, s. 213–227.

Pobierz

Tomala K., 2020, Nazwy żeńskie w historii języka polskiego [rozprawa doktorska, Uniwersytet Śląski w Katowicach]

Pobierz

Woźniak E., 2014, Język a emancypacja, feminizm, gender, „Rozprawy Komisji Językowej ŁTN”, t. 60, s. 295–312.

Pobierz

Woźniak E., 2021, Dzieje nazw żeńskich w polszczyźnie jako odbicie przemian społeczno-kulturowych, w: „Dialog z Tradycją”, t. 9: Językowe świadectwa przemian społeczno-kulturowych, red., E. Młynarczyk, E. Horyń, Kraków, s. 383–392.

Pobierz

Walkiewicz A., 2022, Językowe wykładniki niebinarności płci w polszczyźnie. Część 1: Wprowadzenie do problematyki i próba systematyzacji, „Prace Językoznawcze”, nr XXIV/1, s. 85–100.

Pobierz

Wtorkowska M., 2019, O żeńskich formach nazw zawodów, tytułów i stanowisk w języku polskim, „Slavistična Revija”, nr 67, s. 223–232.

Pobierz

Zieniukowa J., 2013, „Pani Marszałkini” – czyli o językowym dziwolągu, w: Mówię, więc jestem. Rozmowy o współczesnej polszczyźnie, red., M. Milewska-Stawiany, E. Rogowska-Cybulska, Gdańsk, s. 140–142.

Pobierz

Wykłady, lekcje, metodyka, scenariusze

Legenda

Feminatywy, maskulinatywy, osobatytwy, neutratywy, dukatywy

Prezentacje:

Feminatywy, maskulinatywy, osobatytwy, neutratywy, dukatywy -

Obejrzyj film:

Do przeczytania

Breza E., 2013, Wola Pani Minister nie stworzy formy ministra w polszczyźnie, w: Mówię, więc jestem. Rozmowy o współczesnej polszczyźnie, red., M. Milewska-Stawiany,

E. Rogowska-Cybulska, Gdańsk, s. 70–73.

Gębka-Wolak M., 2022, Językowe wykładniki niebinarności płci w polszczyźnie. Część 2: Innowacje a system i tendencje rozwojowe, „Prace Językoznawcze”, nr XXIV/1, s. 101–116.

Ginter J., 2022, Feminatywy w ocenie korektorów i redaktorów językowych, w: Wokół słów i znaczeń, nr 9: Słowotwórstwo w systemie i w tekście, red., E. Badyda, B. Jędrzejczak, Gdańsk, s. 38–50.

Grochowska M., Wierzbicka A., 2015, Produktywne typy słowotwórcze nazw żeńskich we współczesnej polszczyźnie, „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Linguistica”, nr 49, s. 45–55.

Grzegorczykowa R., 1981, Nazwy żeńskie, w: Tejże, Zarys słowotwórstwa polskiego. Słowotwórstwo opisowe, Warszawa, s. 52–53.

Handke K., 1994, Język a determinanty płci, „Język a Kultura”, t. 9, Płeć w języku i kulturze, red., J. Anusiewicz, K. Handke, Wrocław, s. 15–29.

Hołojda-Mikulska K., Dyskusje o feminatywach na łamach „Języka Polskiego” w latach 1945–1989, „Język Polski”, r. XCVI, z. 2, s. 89–97.

Jadacka H., 2012, Tytuły (naukowe, służbowe, zawodowe) kobiet [hasło problemowe], w: Wielki słownik poprawnej polszczyzny, red., A. Markowski, Warszawa, s. 1687–1688.

Jadacka H., 2006, Żeńskie formy tytułów, stanowisk oraz nazwisk, w: Tejże, Kultura języka polskiego. Fleksja, słowotwórstwo, składnia, Warszawa, s. 126–132.

Jaworska J., 2022, Rozszerzenie znaczenia leksemu osoba jako przykład nowego typu językowej zmiany semantycznej, w: Dialogi i monologi, red., P. Megger, M. Miłosz, A. Orzechowicz, s. 71 – 82.

Karwatowska M., Szpyra-Kozłowska J., 2005, Lingwistyka płci. Ona i on w języku polskim, Lublin.

Kępińska A., 2007, „Pani prezydent” czy „pani prezydentka”?, „Poradnik Językowy”, z. 3, 79–84.

Kita M., 2013, „Preferuję: pani ministro”. Dyskusja na temat „ministry”, w: Mówię, więc jestem. Rozmowy o współczesnej polszczyźnie, red., M. Milewska-Stawiany, E. Rogowska-Cybulska, Gdańsk, s. 88–93.

Klemensiewicz Z., 1957, Tytuły i nazwy zawodowe kobiet w świetle teorii i praktyki, „Język Polski” XXXVII, s. 101–119.

Kreja B., 2002, Polskie formacje feminatywne. System i uzus, w: Tegoż, Studia i szkice słowotwórcze, Gdańsk, s. 26–31.

Kreja B., 1989, Morfonologia i morfotaktyka deminutywów i feminatywów na -ka, w: Tegoż, Z morfonologii i morfotaktyki współczesnej polszczyzny, Wrocław–Warszawa–Kraków– Gdańsk–Łódź, s. 7–24.

Kreja B., 1964, Słowotwórstwo nazw żeńskich we współczesnym języku polskim, „Język Polski”, r. XLIV, s. 129–140.

Krysiak P., 2020, Nazwy żeńskie we współczesnej leksykografii polskiej i francuskiej, Wrocław.

Krysiak P., 2016, Feminatywa w polskiej tradycji leksykograficznej, „Rozprawy Komisji Językowej”, r. XLII, s. 83–90.

Krysiak P., Małocha-Krupa A., 2020, „Feminatywum”, „feminatyw”, „nazwa żeńska”, „żeńska końcówka” – problemy terminologiczne, „Oblicza Komunikacji”, nr 12, s. 229–238.

Kubiszyn-Mędrala Z., 2007, Żeńskie nazwy tytułów i zawodów w słownikach współczesnego języka polskiego, „LingVaria”, nr 1, s. 31–40.

Kujawa E., 2021, „Postpłciowe deklinacje” – nowe formy gramatyczne w powieści Jacka Dukaja „Perfekcyjna niedoskonałość”, w: Język pisarzy. Problemy gramatyki, red., T. Korpysz, A. Kozłowska. Warszawa, s. 175–190.

Kupiszewski W., 1967, Tytuły i nazwy zawodowe kobiet, „Poradnik Językowy”, z. 8, s. 371–374.

Latos A., 2020, Feminatywy w stanowiskach Rady Języka Polskiego. Język a ewolucja normy społecznej, „Postscriptum Polonistyczne”, nr 2, s. 227–242.

Łaziński M., 2006, O panach i paniach. Polskie rzeczowniki tytularne i ich asymetria rodzajowo-płciowa, Warszawa.

Łuczyński E., 2013, „Pani ministra”, czyli o ograniczeniach jednego z modeli derywacji paradygmatycznej, w: Mówię, więc jestem. Rozmowy o współczesnej polszczyźnie, red., M. Milewska-Stawiany, E. Rogowska-Cybulska, Gdańsk, s. 100–103.

Małocha-Krupa A., 2018, Feminatywum w uwikłaniach językowo-kulturowych, Wrocław.

Nasalski I., 2020, Funkcje i dysfunkcje języka inkluzywnego, ze szczególnym uwzględnieniem asymetrii rodzajowej, „Socjolingwistyka”, t. 34, s. 275–291.

Nowosad-Bakalarczyk M., 2009, Płeć a rodzaj gramatyczny we współczesnej polszczyźnie, Lublin.

Małocha-Krupa A., 2013, Feminizacja współczesnego języka polskiego, w: Równościowy savoir-vivre w tekstach publicznych, red., A. Małocha-Krupa, K. Hołojda, P. Krysiak, W. Pietrzak, Warszawa, s. 93–99.

Małocha-Krupa A., red., 2015, Słownik nazw żeńskich polszczyzny, Wrocław.

Perlin J., Mielczarek A., 2014, Kategoria płci w języku polskim, „Linguistica Copernicana”, nr 11, s. 131–141.

Piotrowicz A., Witaszek-Samborska M., 2015, Kilka uwag o nieodnotowanych w słownikach współczesnej polszczyzny formacjach feminatywnych, „Poznańskie Spotkania Językoznawcze”, t. 29, s. 87–96.

Rytel-Schwarz D., 2015, Czy rodzaj żeński może być używany w funkcji generycznej?, w: Promeny Polonistyky. Tradice a výzvy polonistických studií, red., M. Benešová, R. Rusin Dybalska, L. Zakopalová, Praha, s. 180–186.

Szpyra-Kozłowska J., 2019, „Premiera”, „premierka” czy „pani premier”? Nowe feminatywy w ujęciu ankietowym, „Język Polski”, r. XCIX, nr 2, s. 22–40.

Skudrzyk A., 2020, Od „prorokini” do „marszałkini”, czyli o derywacji w miarę potrzeb, „Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Linguistica”, nr 15, s. 247–254.

Szpyra-Kozłowska J., 2020, „Pogodyn”, „pogodynek” czy „prezenter pogody”? Nowe nazwy męskie i językowe mechanizmy ich tworzenia, „Język Polski”, r. C, z. 2, s. 60–76.

Szpyra-Kozłowska J., 2021a, Nianiek, ministra i japonki. Eseje o języku i płci, Kraków.

Szpyra-Kozłowska J., 2021b, „Rektorka”, „dziekana”, „kanclerka”. Nazwy kobiet zatrudnionych na stanowiskach uniwersyteckich w świetle badania ankietowego, „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Linguistica”, nr 55, s. 37–54.

Tambor J., 2013, Kobiety w języku polskim. O formach żeńskich raz jeszcze z perspektywy języka polskiego jako obcego, w: Sapientia ars vivendi, red., A. Burzyńska-Kamieniecka, A. Libura, Wrocław, s. 345–360.

Tambor J., Nowe formacje w polszczyźnie na przełomie stuleci. Przemiany w polskim słowotwórstwie, w: Język polski - 25 lat po przełomie. Die polnische Sprache - 25 Jahre nach der Wende, Hrsg., Scheller-Boltz D., Georg Olms Verlag: Hildesheim-Zurich-New York 2014, S. 117-133.

Tomala K., 2021, Nazwy żeńskie w polszczyźnie w refleksji językoznawczo-poradnikowej początków XX wieku, „Studia Językoznawcze”, nr 20, s. 213–227.

Tomala K., 2020, Nazwy żeńskie w historii języka polskiego [rozprawa doktorska, Uniwersytet Śląski w Katowicach]

Woźniak E., 2014, Język a emancypacja, feminizm, gender, „Rozprawy Komisji Językowej ŁTN”, t. 60, s. 295–312.

Woźniak E., 2021, Dzieje nazw żeńskich w polszczyźnie jako odbicie przemian społeczno-kulturowych, w: „Dialog z Tradycją”, t. 9: Językowe świadectwa przemian społeczno-kulturowych, red., E. Młynarczyk, E. Horyń, Kraków, s. 383–392.

Walkiewicz A., 2022, Językowe wykładniki niebinarności płci w polszczyźnie. Część 1: Wprowadzenie do problematyki i próba systematyzacji, „Prace Językoznawcze”, nr XXIV/1, s. 85–100.

Wtorkowska M., 2019, O żeńskich formach nazw zawodów, tytułów i stanowisk w języku polskim, „Slavistična Revija”, nr 67, s. 223–232.

Zieniukowa J., 2013, „Pani Marszałkini” – czyli o językowym dziwolągu, w: Mówię, więc jestem. Rozmowy o współczesnej polszczyźnie, red., M. Milewska-Stawiany, E. Rogowska-Cybulska, Gdańsk, s. 140–142.

Materiały

Adamczyk M., 2019, Interseksualny a interpłciowy – poza binarnością, „Poradnik językowy”, nr 10, s. 97–103. Bobrowski I., 2012, Czy Joanna Mucha gwałci język?, „Język Polski”, r. XCII, z. 3, s. 227–230.